Uçsuz bucaksız maviliğin çocuklarıdır deniz kuşları. Rüzgarın hiç dinmeyen türküsünü fısıldar kanatları. Gözleri ise hem bugünün köpüren dalgalarını hem de geçmişin derinliklerinde yatan sırları yansıtır.
Onlar, zamanın görünmez ipliğinde sıra sıra dizilmiş inciler gibidir; her süzülüşleri eşsiz bir lahzanın şahitliği, her çığlıkları ise hiçbir şeyden bihaber misafirlerinin boşlukta yankılanan sessiz sâdâsıdır.
Kıyıya vuran her dalga, zamanın nefesi gibi geri çekilirken deniz kuşları bu amansız gidiş gelişe aldırmadan dans eder serin suların üzerinde. Onlar için zaman, insanoğlunun takvimlere sığdırmaya çalıştığı biçimsiz rakamlardan ve manasız kavramlardan ibaret değildir. Onlar için zaman, kanatlarının altında kat ettikleri mesafelerin ruhlarına bıraktığı izlerde; bir kıtadan diğerine taşıdıkları rüzgarların ahenkli ıslıklarında, her yolculuklarıyla adeta damgalarını vurdukları mevsimlerin döngülerinde gizlidir.
Yüreğini yarının umutlarına taşıyan bir martının keskin çığlığı şimdiki zamanın ta kendisidir, bir albatrosun serin suların üzerinde geride bıraktığı her fersah ise geçmişin ağırlığını geleceğin bilinmezliğine doğru taşır yorgun kanatlarıyla.
Hiçbir deniz kuşunun gözünde ne dünün kaçan fırsatlarının pişmanlığını, ne de yarının getireceklerinin endişesini görebilirsiniz. Sadece o an vardır, geçmiş ile gelecek arasında sahip olunan o incecik, o kısacık zaman dilimi. İşte binlerce yıldır hiçbir kaşifin bir türlü bulamadığı hayatın sırrı belki de burada; “şimdi”nin bir daha ele geçmeyecek eşsizliğinin hakkını vermekte, huzurla aldığımız nefesin kıymetini bilmekte ve bu anı bir daha göremeyeceğimizi bilerek yaşamakta gizlidir.
Ertelediğimiz her şey, ıskaladığımız her an, uçsuz bucaksız denizin derinliklerine çöken kumlar gibidir; kaybolup gider zamanın dehlizlerinde.
Tıpkı deniz kuşları gibi bizim de zamanın engin maviliğine kendi izimizi bırakmaya dair umutlarımız, kanatlarımızı her türlü fırtınayı da göze alarak en şedid rüzgarlara karşı çırpacak cesaretimiz olmalı.