Popüler kültürün; her duyguya, duruma veya olguya sembolizmden ibaret popülist etiketler yapıştırma konusunda oldukça hünerli olduğunu söylemeye gerek yok sanırım.
Sorunların, onlara birer gün tayin edip anmayla çözüleceği, bu günleri ananların da sorunların çözümü konusunda üzerlerine düşen görevi yapmış olacağı intibaı verme yanılsaması nasıl da büyük bir kandırmaca halbuki!
Bugün yani 11 Ekim, 2012 yılından beri Dünya Kız Çocukları Günü olarak kutlanıyor. Oysa o günden bugüne bu konu hakkında bir santim ilerleme kaydedilmediği hatta daha da geriye gittiğimiz konusunda yemin edebilirim ama ispatlayamam.
İlerleme için çalışmak, çaba sarf etmek ve en önemlisi de samimi olmak gerekiyor. Bize dayatılan ve bizim de itirazsız, sorgusuz-sualsiz kabul ettiğimiz bu popülizmde zerre kadar samimiyet yok nitekim.
Cinsiyet, din, dil, ırk, mezhep gibi kriterlere göre insanları sınıflandırıp kendimize yakın hissettiklerimizi yüceltmek, koruyup kollamak, uzak hissettiklerimizi ise değersizleştirip hor görmek, öldürmek, yok etmek şeklinde kodladığımız zihin yapımızı bir an önce değiştirmek, doğru ve ideal olanı yapmak yani adaletli olmak insanlık olarak en önemli ve en birinci yükümlülüğümüz olmalı. Aksi; kendi egolarımızı tatmin etmek ve hayatlarımızı kolaylaştırmak uğruna dünyayı cehennem simülasyonu bir yanan küreye çevirmekten başka bir işe yaramıyor, yaramayacak. Ve yarın, çocuklarımıza miras olarak bırakmak için bu kendi ellerimizle inşa ettiğimiz cehennemden arta kalanlardan başka bir şey bulamayacağız…
Fotoğraf: Zane Lee & PS AI.