Sen beni terk edeli yar edindim korkuyu,
Hasretinle kavruldum, küllerime dokunma!
Gurbet çekilmez çile, yalnızlıksa körkuyu,
Çözülmüyorlar ama fallarıma dokunma!

Yokluğunda öğrendim dertlerle savaşmayı,
İçimde hasret varken karlı dağlar aşmayı.
Bilmem kaç sene önce unuttum kavuşmayı
Teselli aradığım yıllarıma dokunma!

Gönlüm gitmek istedi bakamadım harama.
En sonunda tuz değil keder bastım yarama.
Bir gün karşılaşırsak bedenimi sar ama
Hicrinle sararttığın güllerime dokunma!

Hala kulaklarımda sitemle dolu sesin.
Gönlüme mezar oldu üç-beş günlük hevesin.
Elinden başka bir el tutmadılar bilesin
Unutturdun kendini ellerime dokunma!

Tercan Keskin

Unutması çok zormuş gözlerinin rengini
Başka bir aşka kapı açamam bundan sonra
Yüreğimde yanarken bu sevdanın yangını
Etrafa tebessümler saçamam bundan sonra

Seni kıracak bir söz istesem de diyemem
Bu ölümsüz sevdadan ölsem bile cayamam
Kalbimdeki yerine başkasını koyamam
Kendime başka bir yar seçemem bundan sonra

Baş koydum bu sevdaya sonuna kadar varım
Yanımda sen olmasan bil ki duygular yarım
Her geçen gün artsa da çoğalsa da efkarım
İçmemeye and içtim içemem bundan sonra

Mutluluğun adına diktiğim gül solsa da
Tüm dünyanın serveti yalnız benim olsa da
Bu diyarı terk etmek bir tek çözüm olsa da
Bu sevdayı bırakıp kaçamam bundan sonra

Tercan Keskin

Berkemal değil artık kalbimin asayişi
Hasretinle yoruldu deli gönlüm, Azize!
Aşka uyarlıyordu her sözü, her deyişi
Lügatlere darıldı deli gönlüm, Azize!

Bilseydi gideceksin en sonunda Hasan’a
Tereddütsüz, koşulsuz uyar mıydı yasana?
Sevgi paylaşmak diye “Tasam” dedi tasana
Bin yerinden kırıldı deli gönlüm, Azize!

Eremedi şu yalan dünyada bir ahtına.
Yerimde her kim olsa lanet eder bahtına.
Sayende ıstırabın, sefilliğin tahtına,
Sultan olup kuruldu deli gönlüm, Azize!

Bende umutlar kırık hayaller darmadağın,
Sendeyse zevk-ü sefa nişan, nikâh ve düğün.
Ettiklerinden sebep günde en az üç öğün
Çarmıhlara gerildi deli gönlüm, Azize!

Direndi her acıya kar etmedi inadı,
Yenik düştü kırıldı bin yerinden kanadı.
Ne zaman arandıysa ayyaşa çıktı adı
Meyhaneden soruldu deli gönlüm, Azize!

Zerre kötülük yoktu niyetinde özünde,
Günahsızken kavruldu hasretlerin közünde.
Ciğerleri beş para etmezlerin gözünde
Hor ve hakir görüldü deli gönlüm, Azize!

Hep sonbahar yaşarım yazdan hazana kadar.
Nefretimden içerim her gün sızana kadar.
Ayrılık yasasıyla buradan Fizan’a kadar
Mahkûm olup sürüldü deli gönlüm, Azize!

Tercan Keskin