tercan keskin

Bazen kızıp deli deli esince
Rüzgarında üşüyorum Gülyarim
Zaman gelip selamını kesince
Yollarına düşüyorum Gülyarim

Yarimi toprağa gelin ettiler
İstemem teselli verme mezarcı
Deli gönlüm ona kavuşmak diler
Kötüyüm halimi sorma mezarcı

Beş para etmeyen sevdan uğruna
Yoluna serdiğim yıllara yazık
Ümidimi ekip elin bağrına
Bahçemden derdiğim yıllara yazık

Hasretin ağlattı beni dün gece
Gözümün yaşında seni aradım
Dolaştım sabaha kadar delice
Her köşe başında seni aradım

Bir zalim gönlüme girdi
Çöl bıraktı arkasından
Gururumu yere serdi
Yol bıraktı arkasından

“Evlen” derler bana annem
El olursa evlenirim
Aşk ile yanıp da sinem
Kül olursa evlenirim

Hayatın, kainatın var oluşunun temel unsurudur insan. Kainatta var olan her şey insana endekslenmiştir. İnsan, merkezidir evrende var olanların. Bu da demek oluyor ki hayatı güzelleştirmek de, kendimize veya insanlara zehretmek de bizim elimizde. Belki fert olarak değil ama toplum olarak elimizde.

Sevgiye, dostluğa, insanlığa aşırı derecede ihtiyaç duyduğumuz bir zamanı yaşıyoruz. Hayatın bu olmazsa olmaz olgularını yaşantımıza tatbik etmek için madde hırsını ihtirası, kini ve öfkeyi elimizin tersiyle bir kenara itip ortak bir paydada buluşmamız gerekiyor düşüncesindeyim.

Şiir, seven insanın yüreğinin sesidir. Gönül harmanında yoğrulan duyguların dışa vurmasıdır. Duygunun gönül harmanında yoğrulabilmesi için insanın sevgi dolu olması, birilerini veya bir şeyleri sevmesi gerekir. Sevgiden kaynaklanan duygular, sevgiden dolayı ortaya çıkan düşünceler yansıtılır şiire.