Değer vermek, insanın anlamlı bir o kadar da kırılgan yanıdır.

Bu; benliğimizin bir mücevher kadar narin, bir o kadar da eşsiz bir parçasını sunmaktır karşı tarafa.

Hiç hesap-kitap yapmadan, hiçbir beklentinin mevzisine konumlanmadan. En doğal, en saf halimizle.

Etten ve kemikten müteşekkil bir bedene üflenen ruhun varlığını kanıtlayan yegâne delildir değer vermek.

Birine veya bir şeye değer verdiğimizde fabrika ayarlarımızla gelen bencilliğimizin üzerine bir cömertlik örtüsü çekmiş de oluruz. Şeklen olduğumuz kadar ruhen de insanlaşırız böylece.

Saygıya giden yolları, sevgiyle örülen ağları, aşka uzanan elleri daha görünür, daha dokunulur, daha anlaşılır kılar. Kısaca; dönüştürür bizi, sınırlarımızın ötesine taşır.

Değer vermek, bizi savunmasız da kılar aynı zamanda. Gardımızı indirdiğimizde kırılır, savunmada kaldığımızdaysa yalnızlaşırız. Tahayyül edilemez bir dilemmanın a’râfıdır burası.

Bazen verdiğimiz değerlerin anlaşılamasa da değeri, hayal kırıklıklarına dönüşse de her bir düşüncemiz, tökezleyip düşsek de; inatla ayağa kalkmalıyız her seferinde. Hiç umut gözükmese de devam etmeliyiz denemeye.

Çünkü değer verdikçe değer görür, değer gördükçe huzur buluruz ruhumuzun en derinlerinde.

En nihayetinde de verdiğimiz her değer, mutlak bir şekilde bir ışığa dönüşür. Ve gün gelir hem bizi hem de sevdiklerimizi aydınlatır.

Kırıldıkça sessizleşir insan.

Kırılmak için hoyratlıklara, vefasızlıklara, kadirbilmezliklere de gerek yoktur çoğu zaman. Bir küçük söz, bir imalı bakış yeter de artar bile.

En küçük bir emareden anlarsın yüzüne haykırılmak istenen ama söylenemeyeni.

Göğsünü daraltan bu küçük ama zehirli okların gazabından sığınırsın suskunluğun şefkatli kollarına.

Anlayamamanın, anlatamamanın, anlaşılamamanın ne denli zor olduğunu o zaman öğrenir, cam kırıklarının üzerinde çıplak ayaklarla yürümeye benzediğini hissedersin tüm benliğinle.

Bazen en büyük haykırış, derin bir sessizliğin içinden yankılanır. Çünkü bazı acılar daha çok yaralar, bazı yaralarsa açıkça kanamaz.

Susarsın. Sadece susar ve öylece beklersin.

Çünkü bilirsin ki; anlamaya çalıştıkça daha çok üzülür, anlatmaya çalıştıkça daha çok yorulur, anlaşılmaya çalıştıkça daha çok kırılırsın.

Çünkü bilirsin ki; duyulmadıkça anlamını yitirir kelimeler.

Ve yine bilirsin ki; sessizlik, herkesin konuşmayı bildiği bir lisan değildir.

Kırık kalplerin tarifsiz çığlığı, anlaşılamamış yüreklerin yolculuk rehberidir sessizlik.

Bir o kadar da kararlıdır güneşli günlerin özlemlerini dindirmeye. Tıpkı son damlalarıyla yeni mevsimleri müjdeleyen uzun bahar yağmurları gibi.

Ve o sessizliğin sonunda yeniden bulur kendini insan. Tıpkı küllerinden doğan bir Anka Kuşu misali.

Yine de zamanla suskunluklar son bulsa da yürekte izi kalır kırıkların.

Fotoğraf: Tercan Keskin, Kartal Sahil, İstanbul. 24.07.2023

Tıpkı mevsimler gibidir hayat da. Ve yenilenip değişerek şekillenir her doğan günün seherinde.

İlkbaharın tazelik veren kokusu, yazın yürekleri ısıtan sıcaklığı, sonbaharın sararan hüzünlü yaprakları ve kışın ruha dinginlik veren sade beyazlığı… Her biri, yalnızca doğanın değil hayatlarımızın da birer yansımasıdır adeta.

Her üç ayda bir yenilenen mevsimler değişim döngüsünün kaçınılmaz olduğunun delili değil midirler? Her bir mevsim, kendinden sonra gelecek olana huşu içinde hazırlamaz mı şartları? Vakti tamama erdiğinde devretmez mi vazifesini derin bir huzurla? Ve bu değişimler hiçbir yolculuğun sonsuza dek sürmeyeceğinin de delili değil midir hülasa?

“Kainat boşluk kabul etmez.” der Aristo. Ve değişmez bir kuraldır eskiyenin yerine yenisinin gelmesi. Dalından düşüp sararan her bir yaprak, yarınların ufkuna ekilen müjdeli birer tohumdur. Baharla baş verecek yeni filizlerin doğuşuna hazırlar toprak anayı.

Doğa, büyük bir sabırla ve derin bir aşkla yenilenmeyi ve dünden daha güzel bir düzen kurmayı başarır gelen her yeni günde. İnsan da ancak bu kaçınılmaz döngüye ayak uydurduğunda çözebilir hayatın derinliklerinde yatan bilmecelerin gizemlerini.

Zamanın ruhunu anlamak; eskiyle dostça vedalaşıp yüzümüzü yeni ufukların meltemlerine çevirmeyi gerektirir.

Her yeni başlangıç, içinde bir umut taşır; her son da bir başka maceranın kapısını aralar. Çünkü zaman, sürekli bir yenilenme ve dönüşüm arzusundadır.

Unutma, her mevsimin bir hikayesi, her zamanın bir ruhu vardır. Ve her son, yeni bir başlangıçtır anlayabilene.